Lotët

Sa herë që dilja,

prej shtëpisë,

Nënës sime nuk,

i pushonin lotët,

As mua, sa herë që shkoja,

e sa herë që kthehesha,

Më thoshin, shpesh ata,

që më takonin, se,

E pamë nënën tënde, në oborr,

vetëm për ty pyeste,

E, unë heshtja, e lotët e saja,

kurrë si harroja,

Kur kthehesha, ose

shkoja,

Nga malli e gëzimi,

ajo fluturonte prej oborrit,

Dilte edhe në rrugë, prej

së largu të më priste,

Un, me mall e zemër,

zemër të thyer çmallesha,

E merrja veten si dikur, kurrë

prej saj nuk isha,

Ndarë, kurrë nuk ja kisha

kthyer shpinën,

As, përgjithnjë,

as hiç…

Siç do të më thoshte ndonjëherë!

E babai im ishte burrë,

un sa po ja ktheja shpinën,

Ai s’përmbahej dot, e lotët i fshinte

herë me cepin e shallit e  herë me kësulën  e tij,

Un, që e doja aq shumë,

nuk mundesha në sy ta shikoj

Kur kthehesha, sa për ta shuar

mallin, më thoshte,

Çka na solle neve, se ti,

nuk le pa sjellë asgjë…

Ja filloja bisedës, duke i rrëfyer,

gjëra të ndryshme…

E, ndonjëherë plot ankesë, e më thoshte

mjaftë më, se ma këpute shpirtin…

Shkup, 05.02.2015