Poezi nga Bajram Selmani

Gërmadhë

Për një fjalë goje,
Për një ankesë, për një të vërtetë,
Më rënuan, më bënë gërmadh,
Ma kthyen shpinën, më braktisën,
Sikur kurrë të mos kisha qenë,
U ndala u pandeha!
Mu duk se më humbi kuptimi i botër, i jetës,
Nuk më zinte vendi-vend!,
Nuk kisha ku të dal, e kujt ti flasë,
Moraliteti im ishte birë hiç,
Sa posht kisha rënë,
Isha bërë gërmadh, rënoja vet
Prej andej nuk dilja dotë
Parimi i shpresës as si nocion filozofikë e as teologjik,
Nuk më ndihmonte dotë!
Forca për jetë më tha ngritu,
Se kalon edhe ky moment, edhe kjo ditë,
E nesër prapë do të ekzistoi,
Unë esenca, dora vetë.