Ditët e fundit në karantinë, në dhjetra profile në instagram, qarkulloi një film turk, si një “must” për t’u parë. “Do qash dy orë”, “Nuk do të ndalojnë lotët”, ishin diçiturat me fotot cover të filmit  dhe  mes dilemash, për të qarë këto ditë, apo për të mos qarë, vendosa ta shoh.  Filmi ishte interesant, por shqetësimi im nisi të shtohej, kur nuk po arrija të qaja dot si 1818 njerëzit  e tjerë të cilët e sugjeronin.  Aq sa në një moment u ndjeva në faj, kur më pyetën sërish : A kisha qarë shumë? Dhe u përgjigja : Jo.

Më tej, vendosa ta them hapur se impresioni mbi këtë film nuk kishte qenë aq i madh dhe çuditërisht ashtu sikurse dhe unë, shumë të tjerë nuk kishin qarë aspak.  Pra nuk kisha qenë vetëm.Pra, ata persona publikë  apo jo që mendojnë se edhe lotët na vërshojnëçurg, sipas oreksit dhe shijeve të tyre, bën vaki nuk para qajnë as vetë.Ose edhe kur qajnë nuk është se na duken më të ndjeshëm!

Në të njëjtat ujra me çoi edhe fotoja  apo videoja e famshme e shumëkujt  me një tufë librash nga pas, bibolotekën e madhe në sfond, njësoj si “check in”  në  Jalë sapo nis gushti. Disa lexojnë vërtet dhe për këtë respekti është maksimal, ama të tjerë që ne i njohim  dashurinë për librin e kanë të cungët dhe kjo u lexohet qartë e pastër sapo hapin gojën.

Pastaj Tik-Tok, trendi më i famshëm i instagramit, për të cilin nuk kam fjalë se as nuk arrij ta kuptoj pse është trend. Të më ndjeni për injorancën e thellë. Fenomen i majmunërisë në Social Media, sigurisht qënuk është shqiptar dhe të kuptohemi drejt, askush nuk po merr përsipër të  bëjë ciniken apo kritiken sepse në fund të ditës jemi njerëz të lirë, por  tek të gjithë ne ku më shumë e ku më pak, “majmunëria  e rrjeteve sociale” ka qenë shumë më shumë e dukshme këto kohë karantine dhe në një shoqëri të vogël si jona  efekti i disa   të vetëshpallurve “Influencer”, me ndjekës të vetët apo të blerë, (pak rëndësi ka kjo), ka qenë sa stimulues aq edhe argëtues.

Pyetja që më lindi, kur nuk arrita të qaj dy orë, ishte cilët nga këto profile me qindra mijra ndjekës mund të jenë modele të deformuara, aspak për tu ndjekur, aspak frymëzues, për një brez qëështë më i ndikueshëm, për një nivel intelektual që “sapunin e ha për djathë”. Solla në mendje disa: Profilin e tipit që ka blerë shtëpi nga postimet e paguara në instagram, profilin e vajzës nga provinca që me shumë dhunë e insistim u fut në tregun mediatik,  profilin e show-girl që po t’i bësh ndonjë koment negativ është gati të të nxjerri foton  me një shkrim denigrues pse s’ke nderruar emrin,duke vjellë vrer në median e saj, profilin e vajzës së gjithanshme.  E shumë e shumë profile bodox e tallava që kanë kapërcyer 1 milion ndjekës.

Pastaj mes tyre sheh vërtet  sa spontane përshembull është një balerinë shqiptare në Itali, që të kënaq syrin kur e sheh se bën punët e shtëpisë edhe duke kërcyer, që bën sparkatën në xham, por ështëkaq origjinale dhe vetja. Profilin e ndonjë moderatoreje të re që fotot me maskë ja nxjerr edhe “Neë York times”, por  ka një thjeshtësi qëçuditërisht të bën për vete. Profilin e ndonjë aktori të humorit që të bën vërtet për të qeshur, etj etj.

Mes këtyre mendimeve  mu kujtua edhe një profesor i imi i cili kur thonte se :Media online është e ardhmja, ne të printit nuk e besonim.  Por media online nuk mund të  jetë  “Majmunëria online” dhe kjo mjamunëri nuk mund të jetë ushqimi i vetëm për median. Mbase dalja nga karantina do të na shpëtojë disi prej saj, ndonëse nuk jam fort e sigurt, por promovimi i modeleve që nuk janë modele, por thjesht disa kopjacë jo të bukur që teksa  njerëzit  i ndjekin apo komentojnë  pjesën më të madhe të postimeve e bëjnë kundrejt pagesave , e kërkojnë të influencojnë   për diçka që nuk janë, është një problem shqetësuese që duhet ndjekur me më shumë vëmendje sesa filmi i famshëm që shumkënd nuk e bëri për të qarë.

Të shesësh është art dhe sigurisht që në të gjithë botën, ky lloj arti paguhet, por të ngresh një profil që nuk të ngjan aspak dhe të influencosh me të të tjerët, këtu pastaj fajtor janë të gjithë nga pak. Tani të kuptohemi, nuk është se do qajmë nga kjo, por mirë do ishte të kishim qarë nja dy orë, për t’u ndjerë më lehtë. /Zirina Llambro/