Rri atje te s’rrihet më

Ai që rri, atje ku s’duhet të

të rrihet gjatë!

Atje harron përgjegjësinë, në emër

të atyre që rrinë;

në emër të ndërgjegjes, e të

vetëdijes njeri.

Ai, që rri, atje te s’duhet rritur gjatë,

e bëhet halë në sy, sytë e

atyre në emër të, të cilëve rri:

humbë arsyen.

I nënshtrohesh pasionit,

deri në instinkt të sundimit.

Ai, që rri; e më as për një minutë,

nuk duhet rritur,

humb kontaktin, për të cilët, e

në emër të, të cilëve rri.

Ata, aty nuk duhet rritur më!

Rritja gjatë, atje ku s’duhet rritur gjatë,

është vetë hipokrizia,

e është kundër vetëdijes historike.

Është dënimi e tortura

te të tjerët me vetëdije,

për të ardhmen e të tjerëve.

Të rrish atje ku nuk rrihet gjatë

vetveten e “dëmshpërblen”

me anatemën:

të përfundosh si s’duhet përfunduar:

si tradhtar o si kriminel.

Të rrish atje te s’rrihet më,

është çështje të mos rrish,

të shpëtosh me nder e të jesh

i nderuar përherë.