“Rri atje te s’rrihet më” poezi nga Bajram Selmani

Rri atje te s’rrihet më

 

Ai që rri, atje ku s’duhet të

të rrihet gjatë!

Atje harron përgjegjësinë, në emër

të atyre që rrinë;

në emër të ndërgjegjes, e të

vetëdijes njeri.

Ai, që rri, atje te s’duhet rritur gjatë,

e bëhet halë në sy, sytë e

atyre në emër të, të cilëve rri:

humbë arsyen.

I nënshtrohesh pasionit,

deri në instinkt të sundimit.

Ai, që rri; e më as për një minutë,

nuk duhet rritur,

humb kontaktin, për të cilët, e

në emër të, të cilëve rri.

Ata, aty nuk duhet rritur më!

Rritja gjatë, atje ku s’duhet rritur gjatë,

është vetë hipokrizia,

e është kundër vetëdijes historike.

Është dënimi e tortura

te të tjerët me vetëdije,

për të ardhmen e të tjerëve.

Të rrish atje ku nuk rrihet gjatë

vetveten e “dëmshpërblen”

me anatemën:

të përfundosh si s’duhet përfunduar:

si tradhtar o si kriminel.

Të rrish atje te s’rrihet më,

është çështje të mos rrish,

të shpëtosh me nder e të jesh

i nderuar përherë.

 

 

Leave a Reply