Ky editorial synon të shtjellojë ndjenjat dhe qëndrimet e paluhatshme që duhet të mbisundojnë karshi dukurive përtej fesë si besim, duke inkurajuar reflektim të thellë mbi rolin e teologjisë dhe rëndësinë e integritetit në udhëheqësinë shpirtërore

Nga Afrim Tahiri

Në botën moderne, ku kufijtë mes së mirës dhe së keqes shpesh duken të paqarta, roli i një teologu mbetet kritik për ruajtjen e parimeve morale dhe etike të shoqërisë. Një teolog është një figurë që duhet të jetë sinonim i së vërtetës, integritetit dhe drejtësisë. Megjithatë, çfarë ndodhë kur ky person ka dalur nga këto parime dhe, përkundrazi, shfaqet si një tradhëtar, spiun (kryesisht, udbash) dhe gënjeshtar?
Gjithkund, teologu ka një përgjegjësi të madhe. Ai nuk është thjesht një udhëzues shpirtëror, por edhe një model për të tjerët, një zë që kërkohet të flasë të vërtetën dhe të qëndrojë në anën e drejtësisë. Por, kur kjo figurë devijon nga ky rol dhe përfshihet në aktivitete që dëmtojnë besimin e komunitetit, pasojat janë të mëdha dhe vështirë të rikuperueshme.
Një teolog që tradhton besimin e atyre që e ndjekin, duke vepruar si spiun (udbash) apo duke manipuluar të vërtetën, është një person që rrënon themelet e besimit fetar dhe moral. Në një shoqëri ku besimi në institucione dhe figura autoritare është në rënie, veprime të tilla vetëm sa shtojnë pesimizmin dhe cinizmin e përgjithshëm. Ndërkohë që udbashi do të kërkojë të gjejë shpëtim në mesin e pseudovlerave dhe antivlerave si dukuri dhe, në mesin e marionetave si bashkëshoqërues në udhëtimin e vetizolimit.
Të qenit spiun (udbash), për të cilin akuzohet një teolog, është një veprim që shkon përtej tradhëtisë personale. Kjo është një shkelje e thellë e besimit të komunitetit dhe një abuzim i pushtetit që ky person mund të ketë. Në vend që të mbrojë dhe udhëzojë, ai tradhton dhe manipulon, duke vendosur interesat e veta përpara mirëqenies së të tjerëve.
Spiunazhi nga ana e një teologu është një tjetër aspekt tronditës i llojit të tradhtisë. Duke përdorur besimin që njerëzit i japin, një teolog që bëhet spiun shkatërron marrëdhënien e shenjtë të besimit dhe besnikërisë që duhet të ekzistojë midis tij dhe ndjekësve të tij.
Më tej, spiunimi detyrimisht prodhon gënjeshtrën në bërthamën e së cilës përpiqet të fshihet tradhëtari! Të qenit gënjeshtar, një tjetër akuzë e rëndë për një teolog, është një shkelje e dyfishtë. Në teologji, e vërteta është një nga vlerat më të larta. Të gënjesh, veçanërisht në këtë kontekst, është të shkelësh vetë thelbin e asaj që përfaqëson teologjia – të kërkosh të vërtetën dhe të jetosh sipas saj. Kur një teolog gënjen, ai përmbys vetë themelin mbi të cilin ndërtohet besimi i ndjekësve. Prej udbashit gjithkush që kërkon apo që pret sinqeritet ai është pa besim!
Por çfarë mund të nxjerrim nga ky rast? Si mund të shpëtojmë besimin dhe integritetin në një situatë kaq dëshpëruese siç e kemi aktualisht mes nesh dhe, sidomos në BFI? E para, duhet të përqendrohemi në transparencë dhe llogaridhënie. Askush nuk është mbi ligjin, as mbi parimet morale që duhet t’i udhëheqin të gjithë, përfshirë teologët. E dyta, duhet të rikthejmë fokusin në vlerat thelbësore që predikon feja – të vërtetën, drejtësinë dhe dashurinë për tjetrin, duke luftuar gënjeshtrën-tradhëtinë, manipulimin-mos transparencën dhe intrigën.
Për të mbajtur një shoqëri të shëndetshme dhe një komunitet të fortë besimtarësh, është e rëndësishme që ata që udhëheqin të jenë të përkushtuar ndaj parimeve që përfaqësojnë dhe jo ndaj tradhëtisë dhe shkatërrimit. Një teolog që bie ndesh me këto parime duhet të përballet me pasojat e veprimeve të tij dhe, në fund, të shërbejë si një mësim për të tjerët. Sepse, në fund të fundit, besimi dhe integriteti janë themelet mbi të cilat ndërtohet çdo komunitet – dhe këto themele nuk duhet të shkatërrohen nga tradhtia, gënjeshtrat apo spiunazhi.
Një teolog që bëhet tradhëtar, spiun dhe gënjeshtar nuk është thjesht një person që ka bërë disa gabime; ai përfaqëson një rrënim të thellë të integritetit që duhet të jetë themeli i çdo udhëheqësi shpirtëror. Për ta rimëkëmbur besimin, një komunitet i tillë duhet të rifillojë procesin e ndërtimit të një udhëheqësie që është e përkushtuar ndaj së vërtetës, ndershmërisë dhe integritetit – cilësi që janë thelbësore për çdo formë të vërtetë të besimit.
Teologjia është një fushë që kërkon jo vetëm njohuri, por edhe një angazhim të thellë ndaj ndershmërisë dhe të vërtetës. Pa këto, çdo fjalë e thënë dhe çdo mësim i dhënë bëhet bosh, dhe vetë roli i teologut kthehet në një farsë të rrezikshme.

(Autori është drejtues i Lëvizjes Mylimane për Reforma në BFI)