Nga Richard Mcgregor/
Vetëm një vit më parë, disa komentatorë perëndimorë po përshkruanin s hpërthimin e koronavirusit në Wuhan si “Çernobili i Kinës”, ndërsa Xi Jinping l uftonte për të përmbajtur v irusin që përhapej me shpejtësi. Dështimi për të kontrolluar situatën mund të kishte d ëmtuar f atalisht pozitën e Presidentit kinez. E megjithatë, ndërsa Xi është afër përfundimit të mandatit të tij të dytë pesë-vjeçar, sot ai është më i fuqishëm se kurrë – me siguri në kontroll të partisë së tij dhe në komandën e të gjitha levave të politikave diplomatike dhe u shtarake për të vepruar jashtë vendit. Besimi i ringjallur i partisë qeverisëse të Kinës dhe udhëheqësit të saj përmbahet mjeshtërisht nga një frazë e re që ka zënë vend në fjalimet e Byrosë Politike në komentet popullore: nocioni se “Lindja po rritet dhe Perëndimi po bie”. Z emërimi ideologjik që mbështet këtë ide – që Shtetet e Bashkuara janë në rënie të përhershme ndërsa partia-shtet kinez është i pandalshëm në ngritje – është ajo që do të ushqejë politikat ekonomike të Xi për pesë vitet e ardhshme, me fokusin e saj në rritjen me cilësi të lartë, energjinë e gjelbër dhe shpenzimet e teknologjisë për ta bërë vendin të pavarur nga zinxhirët e huaj të furnizimit. Xi ka arsye të mira për tu ndjerë i mbivlerësuar.
Ndryshe nga çdo udhëheqës kinez që kur partia komuniste mori pushtetin në 1949, Xi nuk ka rivalë të identifikueshëm dhe asnjë pasardhës të mundshëm. Ai mund të ketë z emëruar elitën politike në 2018 kur, me konsultë minimale, hoqi kufirin prej dy mandatesh të presidencës, duke e bërë vetveten drejtues të përjetshëm. Por të paktën në terma afatshkurtër, suksesi i Kinës në s htypjen e koronavirusit brenda vendit e ka lejuar atë të shmangë k ritikat nga brenda partisë. S ulmet e nisura kundër Pekinit nga ish Presidenti i SHBA Donald Trump ndihmuan gjithashtu Xi brenda vendit, pasi galvanizuan besnikërinë dhe mbështetjen për udhëheqjen e tij. Në planin afatgjatë, Xi mund të jetë duke e vendosur Kinën për një k rizë të plotë të trashëgimisë, nëse ai vazhdon të r efuzojë të përcaktojë një plan kohor për largimin (Deri më tani ai nuk ka dhënë asnjë indikacion se do të largohet në fund të vitit 2022, kur partia të thërrasë kongresin e saj që zhvillohet një herë në çdo pesë vjet), transmeton lexo.com.al.
Mungesa e një pasardhësi të qartë rrit gjithashtu shanset e një skenari m akthi – një n darje në majën e partisë – nëse ai bëhet i p aaftë ose v des në detyrë. Në ndërkohë, k undërshtarët e brendshëm të Xi nuk kanë ku të shkojnë. Ata ose kanë heshtur, ose janë linjëzuar me programin e tij. Jashtë vendit, Xi duket po aq i sigurt. Duke pasur parasysh kontrollin e ngushtë të s fidave të brendshme, kur presidenti dhe ndihmësit e tij të lartë flasin për “b etejën e zgjatur” përpara, ata po flasin për politikën e jashtme – dhe më konkretisht, një përballje me Shtetet e Bashkuara.
Strategjia e Xi për të siguruar ngritjen e Kinës mbi Perëndimin në rënie përfshin d ënimin e vendeve që ai i sheh sikur marrin anën e Uashingtonit në n darjen e re gjeopolitike dhe shtrirjen e dorës tek lojtarët e tjerë, për shembull në Evropë, Azinë Juglindore dhe Amerikën e Jugut – që kanë potencial për të vepruar si shtete lëkundëse. Shumë qeveri dhe komentatorë të huaj e shohin politikën e jashtme pohuese të Xi, të mbështetur nga diplomatët a gresivë të Kinës, si shumë të rr ezikshme dhe që mund të sjellë pasoja. Tashmë, Kina është në kundërshtim me një numër vendesh, duke përfshirë SHBA-në, Kanada-në, Mbretërinë e Bashkuar, Australinë, Japoninë, Suedinë dhe Indinë – për të përmendur disa nga shtetet, transmeton lexo.com.al.
Por pamja nga Pekini është e ndryshme. Xi dhe të tjerët tregojnë për marrëveshjet e fundit tregtare me Evropën dhe vendet aziatike, regjistrimin e investimeve të huaja dhe fluksin e kapitalit, faktin që Kina ishte e vetmja ekonomi e madhe që u rrit vitin e kaluar dhe aftësinë e vendit për të b urgosur aktivistët e demokracisë në Hong Kong dhe Ujgurët në Xinjiang duke mos paguar ndonjë k osto të konsiderueshme politike. Shtoni k aosin dhe d hunën që shoqëroi tranzicionin e fundit të pushtetit në SHBA – e cila pa p rotestuesit pro-Trump të v andalizonin Kapitolin – dhe ata pyesin: Kush fiton me të vërtetë dhe kush humbet? Xi dhe partia, natyrisht, mund të kenë llogaritur k eq. Shumë vende të ndryshme tani po flasin me njëri-tjetrin rreth mënyrave për të krijuar një kundër-peshë kundër Pekinit. Por për momentin, besimi i Presidentit është i palëkundur, ashtu si ambicia e tij. Xi ulet në krye të partisë komuniste, partia ulet në krye të Kinës, dhe nëse Xi vazhdon rrugën e tij, Kina së shpejti mund të ulet në majë të botës./Politico.eu/Lexo.com.al/e.c.
