Bashkëpunimi me armiqtë e fesë dhe kombit është një shkelje e rëndë, dhe një individ që është i përfshirë në një aktivitet të tillë nuk mund të mbajë asnjë moral fetar për të komentuar ligjet e Islamit

Nga Mahir Rexhepi

Këto ditë, personifikuesi i gjallë i haramit, instalacioni i haramosur në krye të BFI-së, Shaqir Fetai, paska dhënë urdhër që nën patronazhin e tij të organizohet “Seminari trajnues “Jeta hallall në kohën moderne””! Po a i ka hije Shaqir Fetait të angazhohet për hallallin ndërkohë që, vetë, edhe sot e kësaj dite nuk distancohet nga harami në të cilën është zhytur kokë e këmbë! Ky haramllëk që e ka bërë që kur ka shitur hafizllëkun në duart e udbashëve dhe të qarqeve antikombëtare e antifetare, ia bën cinike çdo angazhim të tij në sferën e hallallit. Sepse, përderisa nuk pendohet publikisht para Zotit se është kontrabanduar në krye të BFI-së, ai në çdo veprim të vet të hallalltë duket cinik dhe ironizues.
Në një periudhë kur diskursi fetar ka një peshë të madhe dhe shoqëria është në kërkim të drejtësisë morale dhe shpirtërore, është thelbësore që ata që flasin për çështje të rëndësishme si hallalli dhe harami, të kenë kredibilitet dhe moral të pastër. Më shumë se kurrë, është e domosdoshme që individët që pretendojnë të udhëzojnë dhe të flasin për fenë, të jenë ata që e jetojnë atë përmes sjelljes dhe veprimeve të tyre, dhe jo ata që kanë shkelur thelbin e saj.
Në këtë kuadër, figura e Shaqir Fetait, e cila është tashmë e njohur si një person i certifikuar si udbash, ngre pyetje të rëndësishme mbi atë që do të thotë të jesh një autoritet fetar. Si mund një individ, i cili ka tradhtuar besimin dhe ka bashkëpunuar me armiqtë e kombit dhe besimit, të flasë për hallallin dhe haramin si kategori të shenjta të fesë islame? A ka vend për hipokritë të flasin për parimet e shenjta të Islamit, kur ata vetë janë të përfshirë në veprime që i kundërshtojnë ato?
Hipokrizia është një nga mëkatet më të mëdha në Islam, dhe Allahu e dënon ashpër atë në Kur’an: “Në të vërtetë, hipokritët janë në pjesën më të ulët të Zjarrit.” (Kur’an, Surah An-Nisa, 4:145).
Për të kuptuar thelbin e këtij dënimi, është e rëndësishme të kujtojmë që hipokrizia është një ndarje e thellë nga sinqeriteti dhe e vërteta. Ata që i japin vetes një imazh të pastër dhe të devotshëm, por në fakt janë të përfshirë në veprime të dëmshme dhe tradhtie, nuk mund të jenë autoritete për të folur mbi ligjet e Zotit.
Bashkëpunimi me armiqtë e fesë dhe kombit është një shkelje e rëndë, dhe një individ që është i përfshirë në një aktivitet të tillë nuk mund të mbajë asnjë moral fetar për të komentuar ligjet e Islamit. Pejgamberi (paqja qoftë mbi të) e ka theksuar qartë se të tradhtosh besimin dhe të shkelësh interesat e komunitetit musliman është një mëkat i madh. Në këtë kontekst, çdo përpjekje për të dhënë leksione mbi hallallin dhe haramin nga një individ i tillë është e papranueshme dhe jo vetëm e paautorizuar, por gjithashtu e dëmshme për besimtarët dhe për shoqërinë në tërësi.
Një nga pasojat më të dëmshme të lejimit të personave të tillë të flasin për çështjet fetare është manipulimi me besimtarët e pafajshëm. Ata që janë të përfshirë në tradhti dhe spekulime mund të përdorin fjalët e tyre për të krijuar konfuzion dhe për të dezinformuar besimtarët. Hallalli dhe harami janë dy kategori të rëndësishme të fesë, që përcaktojnë atë që është e lejuar dhe e ndaluar në Islam, dhe këto kategori janë të shenjta dhe të pastra. Ata që përdorin këto kategori për përfitime personale dhe për të krijuar një imazh të rremë të fesë, janë të dëmshëm dhe rrezikojnë të dëmtojnë thelbin e besimit islam.
Shaqir Fetai dhe individë të ngjashëm që kanë treguar veprime të dyfishta, mund të përdorin ligjet e Islamit për të krijuar një fasadë të devotshmërisë, por kjo është thjesht një përpjekje për të fshehur veprimet e tyre të dëmshme. Duke përdorur ligjet fetare për të arritur qëllime të ulëta dhe për të mbuluar të kaluarën e tyre të errët, ata mund të manipulojnë perceptimin e besimtarëve dhe të krijojnë një ndarje të rrezikshme nga e vërteta dhe e drejta. Ky lloj spekulimi është një formë e shkatërrimit të besimit të pastër dhe të shenjtë të Islamit.
Në Islam, të folurit për hallallin dhe haramin është një përgjegjësi e madhe. Ata që udhëzojnë komunitetin musliman duhet të jenë individë të sinqertë dhe të pastër, që janë të angazhuar në jetën e tyre të përditshme sipas normave të fesë. Ata që kanë shkelur besimin dhe janë përfshirë në veprime të padrejta, si puna e Shaqir Fetait, nuk mund të kenë autoritet moral për të dhënë këshilla ose mësime mbi këto kategori të shenjta. Nëse individë të tillë si Shaqir Fetai vazhdojnë të flasin për hallallin dhe haramin, kjo është një tradhti e dytë ndaj besimit dhe një shpërdorim i autoritetit fetar.
Shaqir Fetai dhe individët e ngjashëm që kanë veprur tradhtueshëm dhe manipuluar përfitime të paqarta, nuk mund të jenë burim i udhëzimit për shoqërinë. Besimtarët duhet të jenë të kujdesshëm dhe të shqyrtojnë mirë cilët individë i udhëzojnë ata në çështjet fetare, dhe të mbeten të lidhur ngushtë me të vërtetën dhe moralin e pastër të Islamit.
Në këtë seminar, “dora e djathtë” e Shaqir Fetait në prezencë të këtij, paska thënë: “kompetenca për të bërë diçka hallall apo haram është e Zotit”! Ky mëkat i madh nënvizohet në prezencë të “reisit” dhe ky e përcjell me admirim ligjeratën e tij! Fjala “për të bërë” nënkupton veprim! Pra, kompetenca për të bërë, për të kryer, për të vepruar haram, qenka e Zotit? A ka trishim më të madh se kjo fjali! Këtu është dashur të përfundojë ky seminar dhe, “krahu i djathtë” i tij të pritet dhe të hidhet në pleh!
Një Zot mund ta dijë: mbase edhe ky ka qenë qëllimi i kësaj dysheje të mëkatshme që ta “profilizojnë” Zotin si “kryrës të haramit”! Kjo dyshe e bën edhe këtë mëkat, sepse, janë po këta të cilët i kanë hyrë punës së paralelizmit të organizimit të jetës fetare, pavarësisht se ky munafikllëk mund të kushtojë me gjak! Ata që bëhen sebep për t’u derdhur gjaku, ata janë të përcaktuar për haram dhe rreptësisht duhet t’u ndalohet të flasin për hallallin!
Në Islam, çdo veprim ka një kornizë të qartë: ose është i lejuar (hallall), ose është i ndaluar (haram). Kjo kornizë përcaktohet nga Allahu, i cili është i Plotfuqishëm dhe i Dijshem, dhe kjo shpallje është realizuar përmes Kur’anit dhe Hadithit. Të gjithë muslimanët janë të detyruar të ndjekin këto urdhra që kanë burim të pakontestueshëm nga një autoritet i lartë, që është Allahu. Kjo është baza e besimit dhe e praktikës islame, dhe për këtë arsye, ligjet që përcaktojnë hallall dhe haram janë të shenjta dhe nuk janë subjekt i interpretimit të lirë të individëve, aq më pak të individëve që i shërbejnë haramit.
Deklarata që vetëm “Zoti ka kompetencë të bëjë diçka hallall apo haram” është një frazë që, pa dyshim, ka kuptimin e saj të thellë në kontekstin e fesë, por përdorimi i saj pa një kuptim të plotë mund të sjellë shumë pasiguri. Islam ka një sistem të qartë ligjor, të cilin ne jemi të obliguar ta zbatojmë dhe respektojmë, dhe ky sistem është i përcaktuar nga shpallja e Allahut, jo nga interpretimi i rastësishëm i individëve. Teologët dhe dijetarët duhet të kenë kujdes që të ruajnë pastërtinë e fesë dhe të ndihmojnë besimtarët të mbeten të lidhur ngushtësisht me atë që është e vërtetë dhe e përcaktuar nga Allahu.
Nëse, “krahu i djathtë” i Shaqir Fetait ka pasur ndërmend të thotë se është kompetencë e Zotit “për ta bërë” haram apo hallall, atëherë, kësaj dyshe po ia ofrojmë një interpretim profesional mbi atë se ku dallojnë këto dy kategori gramatikore.
Në gjuhën shqipe, përdorimi i shprehjeve “për të bërë” dhe “për ta bërë” mund të krijojë konfuzion, por ka një dallim të qartë në kuptim dhe strukturë gramatikore. Ky dallim është i lidhur me funksionin e foljes dhe mënyrën se si ato përdoren në varësi të kontekstit dhe sintaksës.
Shprehja “për të bërë” është një strukturë që përdoret për të shprehur një qëllim, një synim ose një veprim që do të bëhet në të ardhmen. Ajo është një pjesë e një fraze të pastër dhe zakonisht përmban një folje infinitivi (“bërë” në këtë rast).
Për – parëlidhëse që shpreh qëllimin, synimin ose nevojën për të realizuar diçka. Të – pjesë e foljes modale që ndihmon formimin e infinitivit. Bërë – folja në formën e infinitivit, që tregon veprimin që do të kryhet. “Ai ka ardhur për të bërë një punë”, “Ne shkojmë në shkollë për të bërë detyrat” etj.
Kjo strukturë tregon një qëllim ose një veprim që është i mundshëm ose i parashikuar për t’u realizuar.
Shprehja “për ta bërë” është një variant i shprehjes “për të bërë”, por me një ndryshim gramatikor. Këtu përdoret përemri “ta”, i cili është forma e përdorur për të treguar objektin e veprimit. “Ta” është një përemër, që ndërlidhet me objektin e drejtpërdrejtë të veprimit të foljes “bërë”.
Për – po ashtu parëlidhëse që tregon qëllimin. Ta – është përemri i thjeshtë objekt i drejtpërdrejtë, që tregon se veprimi ka një objekt konkret (kjo është ajo që veprohet). Bërë – përsëri folja në infinitiv, që shpreh veprimin që kryhet. “Ai erdhi për ta bërë një punë”, “Ju shkoni në sallën e sporteve për ta bërë ushtrimin.”
Në këtë rast, “ta” është i lidhur me një objekt të veprimit, dhe struktura ka kuptimin e një veprimi që ka një destinacion të qartë për t’u realizuar.
“Për të bërë” përdoret kur flasim për qëllimin e kryerjes së një veprimi pa treguar një objekt të drejtpërdrejtë.
“Për ta bërë” është më specifike dhe përdoret kur duam të tregojmë se veprimi ka një objekt që do të kryhet (domethënë diçka që bëhet ose realizohet për një qëllim të caktuar).
Nuk kanë thënë kot, “Kur të mund harami, gjithnjë zë në thua dhe bie hundë e buzë “!