Të presësh në mënyrë “zyrtare” një delegacion të nxënëseve ku shefe është vajza jote dhe të mbash komunikatë për “mirënjohje” ndaj saj për ftesën që ta ka bërë për të marrë pjesë në mbrëmjen e maturës, është më shumë se banalitet – është një çnderim institucional dhe personal i pashembullt

Nga Vildane Baftiari, ish-medresante

Në një vend ku institucionet fetare, si çdo shtyllë tjetër e shoqërisë, pritet të ruajnë një lloj serioziteti moral dhe institucional, ajo që po shohim sot është një parodi me elementë groteskë – një teatër familjar i vendosur në skenën e një kabineti që dikur, të paktën në dukje, pretendohej solemn.
Shaqir Fetai, kreu formal dhe i dhunshëm i një “Bashkësie” që duhet të kujdesej për etikën, për qartësinë shpirtërore dhe për seriozitetin institucional, ka rrëshqitur edhe një herë në batakun e vetkënaqësisë qesharake, duke e kthyer detyrën publike në çështje shtëpiake. Të presësh në mënyrë “zyrtare” një delegacion të nxënëseve ku shefe është vajza jote dhe të mbash komunikatë për “mirënjohje” ndaj saj për ftesën që ta ka bërë për të marrë pjesë në mbrëmjen e maturës, është më shumë se banalitet – është një çnderim institucional dhe personal i pashembullt.
Në këtë histori nuk ka as dinjitet fetar, as autoritet institucional, as qartësi etike. Ka një njeri që nuk dallon më ndarjen mes shtëpisë dhe zyrës, mes respektit të detyruar dhe adhurimit artificial, mes funksionit dhe ndjenjës. Dhe kjo, për fat të keq, nuk është më vetëm një gafë e zakonshme personale – është simptomë e një degradimi të thellë në mënyrën si funksionon një strukturë që supozohet të jetë shembull për komunitetin.
Në çdo vend me vetëdije minimale institucionale, një takim i tillë nuk do të ndodhte kurrë në mënyrë zyrtare, e aq më pak të publikohej me krenari sikur të ishte një arritje e madhe kombëtare. Në vend që të pranohej se, po, kjo është vajza e tij dhe vizita ka karakter personal, i jepet trajtë burokratike – dhe vajza shndërrohet në “delegacion” që i shpreh mirënjohje babait për mikpritjen! Kjo nuk është thjesht qesharake – kjo është përçudnim institucional.
Por, përtej komikes së situatës, problemi është shumë më serioz: këto lloj veprimesh rrënojnë besimin në institucione, në sinqeritetin e komunikimit publik dhe në transparencën e lidershipit. Si mundet të presupozohet ndonjë objektivitet, kur institucionet kthehen në shtëpi private dhe agjendat familjare marrin formë fetare?
Në fund të fundit, ky nuk është më thjesht një njeri që ka humbur busullën e rolit të vet publik. Është një shembull flagrant i asaj si bëhet karikaturë një funksion i lartë fetar në duart e dikujt që nuk njeh kufirin mes prindit dhe funksionarit, mes protokollit dhe përkëdheljes, mes komunitetit dhe fisit.
Në një kohë kur besimi publik kërkon përfaqësim të ndershëm dhe etik, matufëria e tillë nuk është thjesht për t’u kritikuar – është për t’u nxjerrë jashtë loje. Dhe nëse Bashkësia Fetare nuk sheh asgjë problematike në këtë cirk familjar të dekoruar me fjali zyrtare, atëherë ajo ka zgjedhur të heshtë bashkë me turpin.